Widget Recent Post No.

Η αξία του μελιού απο την αρχαιότητα



Σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Τροφίμων  ως μέλι ορίζεται το φυσικό προϊόν που παράγουν οι μέλισσες του είδους Apis mellifera από τη συλλογή νέκταρος, φυτικών χυμών και εκκρίσεων εντόμων από ζωντανά μέρη του φυτού (μελίτωμα), τα οποία μετατρέπουν και αποθηκεύουν στις κηρήθρες τους μέχρι να ωριμάσουν. 

 Οι κατεργασίες που υφίσταται το νέκταρ ή το μελίτωμα μέσα στην κυψέλη προκειμένου να μετατραπεί σε μέλι είναι οι εξής:

-συμπύκνωση (ενεργητική ή παθητική) προκειμένου το ποσοστό της υγρασίας του από 60-65% να μειωθεί σε 14-17%.

-προσθήκη ενζύμων με τα οποία διασπάται το άμυλο και άλλες ουσίες.

 -εμπλουτισμός με πρόσθετα ένζυμα όπως διαστάση και ιμβερτάση καθώς  και οργανικά οξέα.

Ιστορική αναδρομή:

Αν και δεν μας είναι γνωστό το πότε ακριβώς ο άνθρωπος άρχισε να χρησιμοποιεί το μέλι ως τροφή, από τοιχογραφίες που βρέθηκαν σε σπήλαια στην Ισπανία και στην Ινδία και χρονολογούνται στη λίθινη εποχή, φαίνεται ότι εκείνη την περίοδο ο άνθρωπος είχε ήδη εντάξει τα προϊόντα της μέλισσας στο διαιτολόγιο του. 

Συγκεκριμένα, σε μία τοιχογραφία στη Βαλένθια της Ισπανίας, ηλικίας 16.000 ετών, απεικονίζεται μια γυναίκα να ανεβαίνει σε ένα δέντρο στο οποίο υπάρχει μια φυσική φωλιά από μέλισσες, κρατώντας ένα δοχείο για να τοποθετήσει τις κηρήθρες.
 
Εξαιτίας της δυσκολίας στη συλλογή του μελιού και της  έλλειψης  προστασίας από τα τσιμπήματα, το μέλι έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης εκείνη την εποχή και θεωρούταν σύμβολο αφθονίας. 

Προκειμένου ο άνθρωπος να βρει πιο εύκολο τρόπο να το συλλέγει, άρχισε να χρησιμοποιεί τον καπνό για να ηρεμήσει τις μέλισσες και να προσπαθεί να εγκαταστήσει τις κυψέλες σε πιο προσιτά σημεία. Έτσι άρχισε να χρησιμοποιεί κουφάλες δέντρων και βράχους κοντά στους οικισμούς που διέμενε.

Για πρώτη φορά στην Πορτογαλία αρχίζει να χρησιμοποιείται το «κοφίνι». Στον ελλαδικό χώρο το «επίστομο κοφίνι» άρχισε να πρωτοχρησιμοποιείται στη Χαλκιδική. Ένας άλλος τύπος πρωτόγονων κυψελών ήταν τα πήλινα πιθάρια. 




Η κυψέλη με κινητές κηρήθρες φαίνεται ότι αναπτύχθηκε αποκλειστικά στην αρχαία Ελλάδα. Η εμφάνιση της κυψέλης του Huber το 1765 συνέβαλε σημαντικά στη συλλογή πληροφοριών και στην παρατήρηση του μελισσιού.

 Η μεγαλύτερη καινοτομία όμως ήταν το 1806, όταν ο Ουκρανός μελισσοκόμος Prokopovich χρησιμοποίησε τη πρώτη επαγγελματική κυψέλη με κηρήθρες χτισμένες σε ξύλινα πλαίσια. Το 1851 ο αμερικάνος Langstroth διαπίστωσε ότι οι μέλισσες αφήνουν ένα διάδρομο από 6,5 έως 9,5mm ανάμεσα στα πλαίσια και η ανακάλυψη αυτή έδωσε στις κυψέλες τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα.

Το μέλι εμφανίζεται σε πολλούς αρχαίους μύθους, με κυριότερο αυτό του Αρισταίου, γιού του Απόλλωνα και της Κυρήνης, το όνομα του οποίου είναι συνυφασμένο με τη μελισσοκομία. 

Ο Αρισταίος διδάχθηκε τη μελισσοκομία από τις Νύμφες. Πρώτος σταθμός του θεωρείται η Κέα όπου δίδαξε τους κατοίκους του νησιού τη τέχνη της μελισσοκομίας. 

Στην αρχαιότητα το μέλι ήταν η μόνη γνωστή γλυκαντική ουσία που διέθετε ο άνθρωπος. Η εισαγωγή ζάχαρης από ζαχαροκάλαμο από χώρες της Νότιας Αμερικής ξεκίνησε το Μεσαίωνα και οι δυσκολίες στη μεταφορά και η υψηλή τιμή της, την καθιστούσαν απρόσιτη για το ευρύ καταναλωτικό κοινό. 

Ο αποκλεισμός της Ευρώπης από το Ναπολέοντα οδήγησε στη βιομηχανοποίηση της παραγωγής ζάχαρης από ζαχαρότευτλα,  η οποία σταδιακά αντικατέστησε το μέλι.

Πηγή : www.bee2bee.gr

Ορεινή Μέλισσα

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια